Halle-Vilvoorde

Wij voorzien een open cursusaanbod rond diverse thema’s die te maken hebben met mentaal welzijn.

 Dit in de vorm van kortlopende cursussen die begeleid worden door een professional en een ervaringsdeskundige, waarbij de nadruk ligt op samen leren.

De cursussen gaan door verschillende locaties in Asse, Halle, Grimbergen, Dilbeek en Vilvoorde.

Ga gerust eens kijken in ons aanbod, er zit zeker iets bij dat je aanspreekt !

We kijken er naar uit om jullie weer te zien bij onze cursussen en samen onze weg verder te zetten in ons herstel.

Herstelverhaal : Evy

Ik ben Evy en ik ben verslaafd. Zo stellen we onszelf voor in een NA – meeting. Ik zal voor de rest van mijn leven verslaafd zijn, waarmee ik bedoel dat verslaving niet stopt bij het clean en nuchter worden. Hoe moeilijk dit stuk ook is, het echte moeilijke stuk komt nadien, namelijk herstel. Als verslaafde ben ik iemand voor wie het gebruik van welk bewustzijns- of stemmings- veranderend middel dan ook problemen veroorzaakt op ieder gebied van mijn leven. Verslaving is een ziekte die meer omvat dan enkel het gebruik van drugs. In het begin zag ik mezelf niet als verslaafde, zolang ik voor een tijdje kon stoppen met gebruiken, dacht ik dat het wel goed ging. Terwijl mijn verslaving voortging, dacht ik steeds minder vaak aan stoppen. Alleen in wanhoop vroeg ik me af: ‘zou het door drugs komen?’ Verslaving is een progressieve ziekte, ze zonderde me af van andere mensen behalve wanneer ik bezig was met het verkrijgen, gebruiken en het zoeken naar manieren om aan meer te komen. Vijandig, vol wrok, egocentrisch en zelfzuchtig, sneed ik mezelf af van de buitenwereld. Alles wat niet volkomen vertrouwd was, werd vreemd en beangstigend. Mijn wereld kromp ineen en ik leefde in een isolement, waarin zelfs naar de winkel gaan niet meer ging. Ik gebruikte drugs om te kunnen overleven. Het werd de enige manier van leven die ik kende. Steeds als mijn verslaving werd behandeld als een misdaad of een morele tekortkoming, werd ik opstandig en dieper in mijn isolement gedreven. Soms voelde het geweldig om high te zijn, maar uiteindelijk werd de wanhoop weerspiegeld in de dingen die ik moest doen om te blijven gebruiken. Ik had geen gezonde relaties, nee, die persoon moest ook gebruiken of meer zelfs, een dealer zijn zodat ik zeker rustig mijn gangetje kon blijven gaan. De keerzijde hiervan was dat ik in bijna elke relatie fysisch en psychisch mishandeld werd. Ik was tester voor grote dealers en vervoerde drugs uit Holland. Alles om toch mijn dierbare gebruik te kunnen bekostigen. Ik zat vast in de greep van mijn ziekte. Ik werd gedwongen om hoe dan ook te overleven. Ik manipuleerde mensen en probeerde alles om me heen te controleren. Ik loog, stal, bedroog en verkocht mijn ziel. 

Eén aspect van mijn verslaving was mijn onvermogen om met het leven om te gaan. Ik probeerde drugs en drank uit om met een ogenschijnlijk vijandige wereld om te gaan. Ik droomde de magische formule te vinden die mijn voornaamste probleem zou oplossen: mezelf. Drugs zorgde er niet langer voor dat ik me goed voelde. Hogere geestelijke en emotionele functies, zoals het geweten en het vermogen om lief te hebben, werden sterk beïnvloed door mijn gebruik van drugs. Mijn vermogen om te leven werd verlaagd tot het niveau van dieren. Mijn geest was gebroken. Ik verloor het vermogen om me mens te voelen. Het werd duidelijk dat er iets mis was, ik overwoog nog net geen zelfmoord, maar moest ik eens niet bijkomen, zou ik het niet erg gevonden hebben. Dit zou een gemakkelijke uitweg zijn. Als ik hulp zocht, was ik eigenlijk enkel op zoek naar verlossing van de pijn. Verlossing van al het negatieve rondom mij, in de maatschappij, van alles en iedereen die het op mij gemunt had. Mijn verleden liet zien dat het voor mij onmogelijk is om drugs met succes te gebruiken. Nu vind ik er niks beschamend aan om een verslaafde te zijn, omdat ik mijn probleem eerlijk geaccepteerd heb en positieve actie heb ondernomen. Het zou complete waanzin zijn om te denken dat ik ooit wel op een gecontroleerde manier drugs zou kunnen gebruiken, dat het deze keer anders zal zijn. Meestal vond ik niet dat ik een probleem met drugs had, tot de drugs op geraakte. Ik heb geprobeerd om te minderen, om de ene drugs door de andere te vervangen en zelfs te stoppen met gebruiken, maar desondanks ging ik van gedrogeerd succes en welzijn naar een totaal spiritueel, mentaal en emotioneel bankroet.

Ik moest mijn dieptepunt bereiken voor ik bereid was om te stoppen. Ik was alles kwijt, mijn eigen rekening en zeggenschap over mijn geld, mijn eigenwaarde, mijn kinderen, mijn familie… alles behalve mijn huis. Ik had al een paar overdosissen gehad, was dan ook kwaad telkens ze me terug haalden, door maar zes uur per week te slapen kon ik mijn spieren niet meer onder controle houden, sommige mensen die me niet kenden dachten dat ik een handicap had, ik werd psychotisch door het slaapgebrek, had wanen, hoestte mezelf telkens opnieuw gekneusde ribben, kreeg aanvallen,… Kortom, ik leefde, leven kan je het eigenlijk niet noemen, overleefde in een hel waaruit ik niet kon ontsnappen. Een paar zaken die me uiteindelijk hebben doen inzien dat het zo echt niet verder kon waren onder andere een gevoel van onmacht dat hand in hand ging met complete waanzin. Als ik er eens in slaagde om in mijn bed te kruipen had ik op een stuk hout in het groot STOP geschreven, met daarrond een paar positieve woorden. Dit in de hoop dat wanneer ik opstond, dit zag en voor één keer niet meer zou gebruiken; tevergeefs, ik stapte er gewoon over en ging rechtstreeks naar mijn flessen. Ik schreef stop in het groot op mijn eigen lichaam met een alcoholstift, niks hielp. Wanneer ik weer eens aan het basen was, kreeg ik een beeld van mezelf in mijn hoofd dat ik daar als oude vrouw nog steeds zo zou staan, nog verder afgeleefd. Dit beeld is me bij gebleven en heeft me geholpen op de weg naar stoppen. 

Onderliggend aan mijn verslaving ligt een trauma, medisch noemt men dat PTSS en depressieve episodes. Mijn verslaving gaat ook hand in hand met een eetstoornis en een negatief zelfbeeld. Nu zie ik dat er manieren bestaan om daarmee om te gaan en drugs is daar geen van. Ik heb een ziekte maar kan wel degelijk herstellen. Elke dag krijg ik een nieuwe kans. 

Ik heb gedurende 22 jaar zwaar gebruikt, injecteren van heroïne, gevolgd door injecteren van speed, naar terug heroïne. Om dat te stoppen ben ik overgegaan naar het basen van cocaïne en wanneer ik de high niet genoeg voelde injecteerde ik deze laatste drugs soms. Het was gedurende die hele periode soms zo erg dat wanneer ik niets van drugs had, ik medicatie oploste en injecteerde. Op sommige momenten dronk ik dagelijks twee flessen wijn, een fles whisky en een fles Hasseltse koffie. Mijn herstel is twintig jaar geleden begonnen, eerst bij een huisarts, in een ambulant centrum de sleutel waar ik methadon kreeg naast wekelijkse gesprekken, NA… herval, een ambulant centrum de spiegel waar ik nu al 14 jaar wekelijks ga, voordien meestal onder invloed. Voor ik daar op gesprek kwam had ik steeds nog een dosis genomen. Ik ben een zestal jaar geleden gedwongen opgenomen in de PAAZ van Jette, de politie stond aan mijn deur en ik mocht mee met de combi, dit omdat ik iemand bedreigd had voor de politie die iets aan mijn kinderen wou doen en overduidelijk omdat ik veel te veel gebruikte. Ik vloog de isolatiecel in en heb me de volgende dag vrijwillig laten opnemen in de PAAZ. Tijdens mijn opname daar zijn ze mij komen vertellen dat pleegzorg mijn kinderen geplaatst had. Heel mijn motivatie was weg maar ben daar clean gebleven, omdat het moest. Vandaar ben ik naar de Pelgrim gegaan waar ze niet aan het onderliggende konden werken, enkel aan mijn verslaving, waardoor ik daar vertrokken ben en op de wachtlijst stond voor een opname in Rustenburg. Tot die opname heb ik weer gebruikt. Ik ben opgenomen geweest gedurende zeven maanden, heb er heel veel geleerd, maar mijn vriend bracht me daar drugs en regelmatig gebruikte ik daar. Ik was een kampioen geworden in valse urinetesten afleveren, wat ik ook na de opname deed tijdens het vervolg van mijn ambulante opname in de spiegel. Van het gerecht, in verband met mijn kinderen, moest ik wekelijks een urinetest afleveren. Ik was steeds negatief terwijl ik weer volop in het gebruik zat. Waauw, ik kon hen bedotten, maar eigenlijk was het enkel aan mezelf dat ik aan het bedotten was. Tijdens geen enkele behandeling kon ik eerlijk zijn, zelf niet bij de psychologe die me al jaren kende. Dit omdat ik het oorspronkelijk niet voor mezelf wou toegeven dat ik verslaafd ben, nadien niet aan anderen en nadien omdat ik dacht dat het gerecht er gevolgen zou aan geven. Gelukkig heeft mijn psycholoog me nooit veroordeeld, ze is blijven vertrouwen in mij en heel belangrijk was haar idee dat iedereen een eigen tempo heeft en dat dit moet gerespecteerd worden. Ze heeft me op alle mogelijke verschillende manieren gezien, ze heeft met mij heel schrijnende taferelen gezien. Zo vertelde ze mij dat zij en de dokter op een moment echt bang waren dat ik het niet ging overleven. Maar ze is in mij blijven geloven en gaf me het gevoel dat ik mezelf mocht zijn. Ook al had ik toen nog niet echt een idee van wie ik dan eigenlijk was.  Op een moment, zo een anderhalf jaar geleden was het duidelijk dat ik nog maar twee keuzes had, nl. of clean worden en leven of sterven. Ik heb voor het leven gekozen. Mijn ex, die mijn dealer was en bij me inwoonde, waardoor ik altijd drugs genoeg had, heb ik buiten gesmeten, ik heb met iedereen gebroken en ben van de ene dag op de andere met alles gestopt. Oorspronkelijk probeerde ik gewoon in beweging te blijven en praktische zaken aan te pakken, gaan sporten en veel gaan wandelen met mijn hond. Bleek dat mijn ex het niet kon aanvaarden dat ik het gedaan had gemaakt, de trots van een Italiaan, en die begon me te stalken. Overal kwam ik die tegen, eens stond hij aan mijn bed wanneer ik aan het slapen was, eens wou hij vanuit een auto zoutzuur in mijn gezicht smijten opdat niemand anders mij zou willen hebben, een andere keer kreeg ik vanuit zijn auto een pistool tegen mijn hoofd. Zo ging dit weken door, ik diende klacht in bij de politie en hield een logboek bij van telkens hij in mijn buurt gekomen was. Ik installeerde camera’s in mijn huis… Op 12 augustus vorig jaar kwam ik ’s avonds thuis en wanneer ik naar boven ging kreeg ik een pistool tegen mijn slaap. We zouden die nacht alle twee sterven. Ik heb blijkbaar een vechtreflex, na veel geklop en getrek ben ik buiten geraakt en na lang roepen is een buurvrouw me komen redden. Politie is gebeld, ze hebben hem gevonden en hij is aangehouden. Ik moest ook mee naar het politiebureau waar ik al snel met alle mogelijke stigma’s in aanraking kwam die blijkbaar aan een verslaafde vast hangen. Duidelijk, eens verslaafd, altijd verslaafd, maar dan niet in de positieve zin. Nu om een lang verhaal kort te maken, dit is maanden nadien voorgekomen en hij heeft 37 maanden gekregen, mede omdat alles gefilmd was, zodat ze zagen dat het waar was wat deze verslaafde te vertellen had. Ik vertel dit omdat ik dit alles clean ben doorgeraakt met de hulp van vrienden en mensen die me kansen hebben gegeven. Ik ben hen voor eeuwig dankbaar. Sinds die avond ben ik ook terug naar NA gegaan. Nu weet ik dat als ik dat clean ben doorgeraakt, ik alles op mijn weg wel aankan. Dat ik hoewel ik ben blijven gebruiken, ik toch veel opgestoken had tijdens al mijn pogingen tot herstel. Ik weet nu dat ik over de nodige tools bezit om clean en nuchter om te gaan met de zaken die nog op mijn pad komen. 

Mijn jeugd, waar geen plaats was voor emoties en waar niet gepraat kon worden over problemen, waar ik nooit genoeg was heeft me doen liegen en dingen achter de rug doen waardoor ik in de problemen ben gekomen. Een nonkel heeft me misbruikt en ik kon er nergens mee terecht. Van dan af aan had ik geen vertrouwen meer in anderen. Niemand zou nog iets van mij te weten komen, niemand zou me nog kunnen gebruiken. Drugs was het perfecte antwoord om niet te voelen… Beter nog, ik werd totaal geïsoleerd. Dit was dus een heel groot punt om aan te pakken in herstel. Delen met anderen voorkomt dat ik me alleen en geïsoleerd voel. Maar hoe begin je daaraan als je dit nooit geleerd hebt. Hieraan werken blijkt één van de beste zetten geweest te zijn. Intimiteit is het delen van mijn diepste gedachten en gevoelens met iemand anders. Ik verlangde naar de warmte en vriendschap die intimiteit met zich meebrengt. Maar dat kwam niet vanzelf. Ik had me aangeleerd om anderen op afstand te houden uit vrees dat ze mezelf of mijn gebruik in gevaar zouden brengen. Ik heb tijdens mijn herstel moeten leren hoe ik anderen kon vertrouwen. Ik moest mijn weerstand opgeven. Om da nabijheid van intimiteit werkelijk te kunnen ervaren, moet ik anderen de gelegenheid geven om dichtbij mij te komen zoals ik werkelijk ben. Om aan anderen te laten weten, wie ik ten diepste ben, moest ik er eerst achter komen wie ik werkelijk ben. Ik probeer nu zo eerlijk mogelijk met mijn vrienden om te gaan. Intimiteit hoort bij het leven en maakt daarom ook deel uit van een clean bestaan. Zoals dat geldt voor alles in herstel, hangt er een prijskaartje aan. Intimiteit vraagt om nauwgezet zelfonderzoek en dat kan hard werken zijn. Bovendien brengt de volledige eerlijkheid van intimiteit vaak zijn eigen moeilijkheden met zich mee. Maar intimiteit gaat ook gepaard met bevrijding uit afzondering en dat is zonder meer de moeite waard sinds mijn bewuste keuze voor het leven, en deze keer niet omdat het moest zoals tijdens al mijn pogingen om te stoppen. Het moest voor mijn kinderen, voor mijn familie, voor het gerecht, voor even de schijn op te houden. Nu ben ik gestopt omdat ik het zelf wou, ben ik eerlijk over en tegen mezelf en connecteer ik met anderen. De mensen in de NA meeting zijn mijn familie geworden, mijn psychologe weet nu ‘alles’ over mij, ik spreek met mijn sponsor en werk aan mijn stappen. In NA zeggen ze dat je enkel kan behouden wat je hebt door het weg te geven. Vandaar dat ik vrijwilligerswerk voor de herstelacademie doe, werk als ervaringsdeskundige en deze opleiding volg. 

Naast het leren praten en eerlijk zijn, ook over mijn karaktergebreken, waren het zaken een plaats geven en andere zaken los laten heel belangrijk voor mij. Nog elke dag is het kalmtegebed heel belangrijk voor mij: Geef me de kalmte om te aanvaarden wat ik niet kan veranderen, de moed om te veranderen wat ik kan veranderen en de wijsheid om tussen deze twee een onderscheid te maken. Ik weet dat mijn ex ooit terug vrij komt en dat er heel grote kans is dat hij weer hetzelfde probeert, maar ik kies ervoor om niet angstig te zijn omdat ik hem op die manier macht over me geef en ik geniet van elke dag. 

Spiritueel groeien en contact maken met een hogere macht zijn ook van essentieel belang voor me gebleken. En manieren vinden om met stress om te gaan en op tijd mijn hoofd kunnen leegmaken waren ook van groot belang. Daarin spelen beweging, natuur en muziek een grote rol voor mij. Mezelf graag zien, zowel innerlijk als uiterlijk, is essentieel en nog een dagelijks werkpunt in mijn herstel. Vooral het uiterlijk dan, op dat gebied kan ik nog heel onzeker worden en dan staat mevrouw de eetstoornis achter de hoek om te zien of ze me weer de hand kan reiken. Emotieregulatie is ook heel belangrijk voor mij en daar ligt nog wel wat werk. Ik weet wat mijn valkuilen zijn… De belangrijkste zijn onvoldoende rust nemen, niet genoeg slapen, te veel hooi op mijn vork nemen, negativiteit en stress en zeker en vast ook alcohol omdat ik wanneer ik gedronken heb, mijn eigen leugens zou gaan geloven zo onder andere dat het wel ok is om één trekje aan de fles te doen. Niet dus, voor mij geldt één is te veel en duizend nooit genoeg. 

Vanaf de dag dat ik voor het leven gekozen heb voel ik me gelukkig, een gevoel dat ik voordien nooit gekend heb. Ik zeg vaak dat de slechtste dag nu nog altijd veel mooier is dan de beste dag tijdens mijn gebruik. Ik heb er vrede mee dat ik een verslaafde ben, ik vind het zelfs positief want het heeft me gebracht waar ik nu ben en daar mag ik fier op zijn, ik ben zeker ok. Ik weet nu ook dat ik mijn omgeving niet kan veranderen, dat ik enkel mezelf kan veranderen en anders met dingen om kan gaan. Het cleane leven heeft me al vele kadootjes gebracht, zo woont mijn dochter terug bij mij en komt mijn zoon elk weekend langs. Ik maak weer deel uit van de maatschappij, ik heb leuke contacten en kan genieten. Mijn geest is open, ik ben nederig, bereidwillig en voel me vooral heel dankbaar.